Bamboo Beach en de Barbie-mobiel

Op het moment van schrijven heb ik nog zes dagen te gaan voor ik weer thuiskom en die dagen breng ik door op Ko Lanta. Het is een van de rustige eilanden in Zuid-Thailand, waar niet extreem veel te beleven valt. En dat was precies wat ik nodig had. 

Naar Ko Lanta

Op 6 januari werd ik opgehaald bij het Glur Hostel met een busje, dat me naar de haven bracht. Het was een gek idee dat dit mijn laatste keer was dat ik naar een nieuwe bestemming zou gaan, met mijn backpack en rugzakje. De volgende keer zal ik onderweg zijn naar huis. In de haven van Krabi kon ik redelijk snel langs alle loketjes en at ik nog snel even een stokbroodje. De ferry ging rond 12:30. Net toen ik naar de pier wilde lopen, zag ik ineens de vijftigjarige Duitser staan die zo hard gesnurkt in Huay Xai, in Laos. Small world! Hij heette Wolfgang en stond te praten met twee andere Duitse mensen: de 35-jarige Katja en de 22-jarige Lucca. Ik haakte eigenlijk meteen aan, en zo had ik alweer nieuw gezelschap voor op de ferry. 

De ferry was wel een redelijk krakkemikkig bootje, met luide motor. De oversteek naar het eiland duurde zo’n drie uur en was behoorlijk vermoeiend, mede doordat er gezinnen aan boord waren met krijsende kinderen (waarom mensen met zulke jonge kinderen dit soort tripjes naar Thailand maken begrijp ik nog steeds niet). Ik kletste wat met Lucca. Hij had net als ik nog geen hostel en we besloten samen naar het hostel te reizen dat ik snel op de ferry had geboekt. Katja verbleef aan de andere kant van het eiland. Wolfgang was bij aankomst meteen verdwenen, geen idee waar ‘ie heenging. 

Strand

We regelden in de haven een tuktuk (dat zijn hier scooters met een driepersoonszijspan, erg geinig) die ons afzette bij Hey Beach Hostel. En de naam zegt het al; we zaten aan het strand! Er waren verschillende dormhuisjes, en verderop was overdekt loungegedeelte, dat doorliep in een beachbar. Aan de andere kant was een uitgestrekt strand met zee en palmbomen. In de middag hebben we lekker aan het strand geluncht en gechilled. In het water zaten allemaal minikwalletjes die je niet kon zien, maar die prikten je wel als een malle, dus zwemmen was niet zo’n succes. De zonsondergang was er weer eentje voor in de boeken (zie video). 

’s Avonds zijn Lucca en ik in de buurt gaan eten, daarna hebben we nog biertjes gedaan op het strand. Op een gegeven moment gingen de meeste toeristen terug naar hun resorts en zaten wij als enigen met twee stoeltjes en een kratje met twee biertjes erop naar de zee te kijken. Paradijsje hoor! 

Schot in de roos

In tegenstelling tot alle aanbevelingen was Hey Beach Hostel echter niet zo heel gezellig; er waren veel looners en gezinnen. Ik vond dit niet zo erg bijdragen aan de backpackersvibe en samen met Lucca ben ik de volgende ochtend doorgereisd naar het Blanco Hostel. Dat was meteen een schot in de roos! Ook allerlei slaapvertrekken rond een fijne tuin met hangmatten en een overdekt gedeelte met een bar. Alles op twee minuten lopen van het strand. Het hostel zat tjokvol backpackers en geen gezin te bekennen. We huurden meteen een scooter, om het eiland te verkennen. Ik durfde niet zelf te scooteren, dus ik ging achterop. De scooter was roze met wit en Lucca noemde ons voertuig gekscherend en met Duits accent ‘tha Bahrbie-mobil’. 

De eerste dag zijn we het oostelijke deel van het eiland over gecrost (zie video’s) en kwamen we uit in Old Town, een klein vissersplaatsje met toeristenwinkeltjes. Hoewel het noorden van het eiland al behoorlijk verziekt is door toeristen en ordinaire resorts, was het midden en zuiden van het eiland nog redelijk goed te doen. Old Town was weliswaar ingericht op toeristen, maar gelukkig nog wel knus. We hebben in een schattig tentje geluncht, en omdat Katja in dit plaatsje in een hostel zat, kwam zij ook nog even langs. Ik kocht in een winkeltje voor 80 baht (2,30 euro) het spelletje Uno. Verder zijn we nog naar een mooi uitkijkpunt geweest.

Hoe zuidelijker je komt op het eiland, hoe authentieker alles is. Er waren zelfs stukken weg, door glooiende heuvels met palmbomen, waar niemand reed (of een enkele local). Alles was er heel groen en rustig, en denk daar nog even 30 graden bij (zie video). Op de terugweg ging de zon onder en kleurde de hemel alle kleuren van de regenboog (zie video). Halverwege kwamen we nog langs een markt, waar alleen locals hun boodschappen deden. Het was geweldig om even over de markt te lopen; er was veel vis en vlees (en heel veel vliegen, iew), groente en fruit, tassen en kleding. Hygiëne was ver te zoeken, maar authentiek was het wel. En lucky me: er was ook een kat om mee te knuffelen.

’s Avonds dronken we bier bij het hostel en speelden we Uno. Dat bleek een prima manier te zijn om meer mensen uit te nodigen mee te spelen en te leren kennen. Uiteindelijk zijn we met een groep van acht man uiteten gegaan bij de bar op het strand. We hebben erg gelachen. Ik at natuurlijk een heerlijke massaman curry met rijst en dronk een lokaal biertje. 

Snorkelen en superlatieven

Op de derde dag zijn we samen met Katja op een snorkeltour gegaan. Met een speedboat gingen we naar het nabij gelegen eiland Koh Rook, waar we op verschillende plekken hebben gesnorkeld. Voor mij was het al een paar jaar geleden, maar ik heb genoten van al het koraal en alle visjes.  Ook hebben we Nemo gevonden. We deden eerst twee plekken rondom het eiland aan, daarna gingen we lunchen op het eiland en konden we twee uurtjes chillen op een strand. Dit was wel zo’n spierwit strand met azuurblauwe zee (zie video). Daar moet je wel even wat jaloersmakende foto’s maken voor het thuisfront, Instagram, Tinder en de fotoboekjes. We waren echter niet de enige; ik heb nog nooit zoveel Instagram-husbands gezien haha! Katja, Lucca en ik hebben veel lol gehad met het maken van de foto’s en voor we het wisten moesten we alweer terug naar de boot. Op de laatste snorkelplek konden we naar een strandje flipperen en onderweg zag ik weer prachtige rotsen en vissen. Zoveel kleuren en patronen gezien! Nou goed, ik kom nog steeds superlatieven tekort. ’s Avonds gezellig gegeten bij een restaurantje. 

De dag erna klommen we weer op de Barbie-mobiel en reden we de westkust af naar het zuiden. We ontbeten bij een gezellig strandtentje met witte parasols. Het was al bijna te warm om op het strand te liggen. Ik werd gedropt op Kantiang Beach, want Lucca moest nog een Skype-meeting doen voor zijn werk en ging tussendoor terug naar het hostel. Ik heb in het dorpje een massage genomen en heb even rondgelopen. In de namiddag kwam Lucca ook naar het strand. Tot onze verbazing zagen we Katja lopen, die ook nog even aanhaakte op het terrasje bij de Why Not Bar. Er speelde iemand op een gitaar, en het strand was heel relaxed (zie video). Op de heuvels naast het strand waren allemaal leuke strandhuisjes. Rond 17 uur namen we afscheid van Katja en reisden we door naar het meest zuidelijke strandje: Bamboo Beach. Onderweg zagen we allemaal kleine dorpjes, overal palmbomen en plantages. Bamboo Beach was vrijwel uitgestorven, er waren maar tien mensen. We hebben lekker gechilled, nog even een duik genomen. Zonsondergang was prachtig en ik kan niet anders zeggen dan dat Bamboo Beach het paradijs op aarde is (zie video’s). Daarna in het donker weer terug naar het hostel en in de buurt gegeten. 

Katten 

Op de voorlaatste dag deden we nog een goede daad voor onze medebacker Georgia. Deze Britse meid verbleef in ons hostel, maar had met de scooter een behoorlijk pittig ongeluk gehad. Haar teen was gebroken, ze was overal geschaafd en haar gezicht was bedekt met antibioticum-crème. Ook was ze overal verbonden met gaasjes. Ze strompelde door het hostel, met veel pijn. Ik had erg met haar te doen, en na mijn ervaring met de blaren in Chiang Mai wist ik hoe fijn het is als er even iemand voor je zorgt. Dus zijn we met een boodschappenlijstje naar de apotheek gegaan, om gaasjes en tape in te slaan. Lucca is zelfs nog naar het noorden van het eiland gereden, om bij een apotheek andere spullen te halen. Die werden diezelfde dag nog vanaf het vaste land bezorgd. 

’s Middags werd een grote wens van mij werkelijkheid: een bezoek aan de Lanta Animal Welfare! Dat is een soort asiel/opvang voor honden en katten. De meesten waren gewond gevonden (een hond was zelfs binnengebracht met messteken!) en die worden weer helemaal opgelapt en kon je adopteren. En als laatste heb je dan Kitty City, waar je in een grote ruimte kunt knuffelen met katten en je kunt genieten van een drankje. Er werd ook jazzmuziek gespeeld, nou dan heb je me hoor. Sommige kittens klommen gewoon over je heen en lunch bestellen kon je beter niet doen, want dan had je gelijk drie katten in je nek. Lucca haakte later ook weer aan. We hebben veel pret gehad om de brutale kittens en we zagen al snel dat ze allemaal een eigen persoonlijkheid hadden (zie video’s). 

Aan het eind van de middag hebben we weer Uno gespeeld in het hostel, met nieuwe mensen die waren aangekomen. Hoewel ik nog steeds geen held ben in het spel was het wel erg gezellig. ’s Avonds hebben we eten gehaald voor Georgia, die onder de pijnstillers zat en wel wat happy vibes kon gebruiken. Overdag hadden we voor haar ook Uno gekocht, want wij gingen bijna weg en zo kon ze makkelijk nieuwe vrienden maken. Daarna gingen wij weer uiteten. En nee, curry met rijst en bier kwam me nog steeds mijn neus niet uit.

Het was de laatste avond in het Blanco Hostel en dus zijn we ’s avonds nog naar een bar geweest. Deze beachbar heette de Cannabis Bar (en nee, niet geblowd) en we hebben daar tot in de kleine uurtjes staan dansen. De DJ was behoorlijk slecht, maar hoe meer bier je drinkt, hoe minder het je kan schelen. Rond 3 uur rolde ik behoorlijk aangeschoten mijn bedje in. 

Strandhuisje

Zaterdag nam ik afscheid van Lucca. Katja verbleef nog aan de andere kant van het eiland, maar die heb ik niet meer gezien. Ik had nog één nacht op Koh Lanta en had besloten om mijn droom uit te laten komen; ik huurde een huisje op Kantiang Beach. Mijn eigen huisje, praktisch aan het strand! Het was een superschattig huisje, wit met hout en een veranda (zie video). Ik had een groot tweepersoonsbed met witte lakens en een prima badkamer. Het was wel wat gedateerd en slecht onderhouden, maar de locatie en het uitzicht op de baai maakten veel goed. Hoewel ik me eerder deze reis heel eenzaam had gevoeld, was deze laatste dag in mijn eentje zalig. Eerst sliep ik even bij (de katers zijn niet hetzelfde na je dertigste), en aan het einde van de middag chillde ik op het strand met een boek, terwijl de zon weer onderging. Het is moeilijk uit te leggen, maar alles was zo relaxed en ontspannen (zie video’s). ’s Avonds at ik in mijn eentje bij de Why Not Bar, terwijl er weer op een gitaar gepingeld werd. Na een kwartier begon er voor mijn ogen een of andere vuurshow, ik viel met mijn neus in de boter! Met een biertje in de hand en voeten in het zand was dit wel genieten. 

’s Avonds laat ging ik terug naar de massagesalon van twee dagen geleden, en de masseuse was erg blij dat ik weer terug kwam. Het was zalig om 1,5 uur lang gemasseerd te worden, en een prima afsluiter van mijn laatste dag op Koh Lanta. Ook regelde ik bij mijn resort alvast een busje, dat mij de volgende ochtend naar Krabi Airport zou brengen (er is een brug vanaf het eiland naar het vaste land). Morgen ga ik terug naar Bangkok vliegen, want overmorgen stap ik op het vliegtuig naar huis. Mentaal ben ik er nog helemaal niet klaar voor om naar Amsterdam te gaan,. Ik zou nog weken op Koh Lanta kunnen blijven. Na een roerig 2019 voelt het alsof ik nu pas kan ontspannen en alle ervaringen achter me kan laten. Daar zou ik het liefste nog wat meer tijd voor willen nemen. Maar ja, het is niet anders. Gelukkig heb ik in Bangkok mezelf getrakteerd op een zalig hotel vlakbij Koh San Road, dus ik sluit -na al het afzien- in luxe af. Hoe de laatste dag in Bangkok en de thuiskomst verliepen lees je de volgende keer… 

Let op: klik nog even naar video’s voor heel veel jaloersmakend bewegend beeld! 

KVVO: zes dagen genoten van het rustige Thaise eilandleven op Koh Lanta. Samen met nieuwe vrienden gesnorkeld, gescooterd, veel op het strand gelegen en Uno gespeeld. De laatste avond bracht ik in mijn eentje door in een schattig huisje bij Katiang Beach. Nu terug naar Bangkok, want ik ga bijna naar huis.