De laatste Pad Thai en het weerzien met bitterballen

Het was nu echt zover: vanaf Koh Lanta ging ik in twee dagen terug reizen naar huis. Eigenlijk kon ik amper geloven dat mijn reis er alweer op zat. Voor mijn gevoel had ik even met mijn ogen geknipperd, en hop, het was zeven weken later. Maar het KLM-vliegtuig wachtte op mij in Bangkok, dus het was tijd om het paradijselijke Koh Lanta te verlaten.

Op 12 januari vertrok ik vroeg vanaf Lanta Marine Parkview Resort. Ik werd opgehaald in een busje. De spartaanse heenreis met de ferry -van nog geen week geleden- stond me nog helder voor de geest, dus ik koos dit keer voor een busje, dat mij naar Krabi Airport bracht. Nu hoor ik je denken, “huh, Koh Lanta is toch een eiland?” Klopt, maar er is wel een brug naar het vaste land. In drie uur tijd werd ik samen met andere reizigers teruggebracht naar Krabi. Op het eiland zelf haalden we onderweg allerlei mensen op, waardoor ik er ook nog een gratis sightseeing tour bijkreeg. 

Rond het middaguur werd ik op het vliegveld gedropt, waar ik nog even moest wachten om te kunnen inchecken. Ik kreeg nog bijna ruzie met de douane, omdat zij mijn powerbank in beslag namen. Het was zo’n zalig ding; een oudje, maar prima. Helaas hanteerde AirAsia strenge regels voor powerbanks boven een bepaald vermogen. En omdat mijne zo oud was dat de letters eraf gesleten waren, konden ze niet lezen hoeveel vermogen ‘ie had en mocht ‘ie niet mee. Echt een debiele reden, maar goed. Ik ben werkelijk met stoom uit mijn oren het vliegtuig in gestapt, haha. 

Bangkok

De vlucht was gelukkig maar anderhalf uur. Rond 15 uur stond ik alweer in Bangkok. Een taxi zette me een uurtje later alweer af bij mijn luxe hotel, dat ik had geboekt. En eerlijk is eerlijk, ik hou van afzien, maar deze kamer in het Casa Nithra was zalig. Het bed was enorm groot en wit en het was er heerlijk stil. Wat een weldaad voor lichaam en geest, na alle hostelbedden en hostels. Het was vlakbij het hostel waar ik na de jaarwisseling een nachtje had geslapen, dus kende ik de buurt al. 

Na een powernap van twee uur (het was een korte nacht geweest en een lange dag) ben ik er rond etenstijd op uit gegaan. Ik ben teruggegaan naar Khao San Road, de bekende backpackerstraat, gegaan. Dat was zo’n tien minuten lopen. Het was heerlijk om nog eenmaal rond te kijken en te genieten van het warme weer en het Thaise straatleven. Ik nam eerst een pedicure en kocht de laatste cadeautjes voor het thuisfront. Traditiegetrouw sloot ik (net als Wessel) af met een Phad Thai en een biertje, en een smoothie als toetje. En de avond ging veel te snel voorbij… eenmaal terug op de hotelkamer heb ik alles ingepakt voor de reis terug naar Nederland. En toen begon eindelijk een beetje in te dalen dat mijn avontuur erop zat. Ik vond en vind nog steeds dat het te kort was om mentaal ook goed uit te rusten, maar ik merkte wel dat ik ernaartoe begon te leven dat ik weer bijna naar huis ging. Ik had enorm veel zin om Maartje en Loekie te zien. 

E6 of G6

Maandag 13 januari: de dag van de terugtocht was echt begonnen. Slik. Met een taxi reisde ik weer naar het vliegveld. Hoewel alles soepel ging, liep het nog bijna verkeerd met het halen van het vliegtuig. De dame die mijn ticket uitprintte zei namelijk het verkeerde gatenummer. Ze zei ‘E6’ (Iiii six) maar schreef ‘G6’ (Geee six). Op het vliegveld keek ik eerst nog een beetje rond in de winkeltjes, maar vervolgens raakte ik de weg kwijt bij de gates. Toen kwam ik erachter dat ik verkeerd zat, bleek de gate G6 zeker vijftien minuten (!) lopen te zijn, terwijl het boarden al was begonnen en de deuren binnen twintig minuten zouden sluiten. Ik heb nog nooit zo hard over een vliegveld gerend (bleek ik toch nog te kunnen met die enkel). Dikke stress, want deze vlucht kon ik toch niet missen?!! Bezweet en naar lucht happend kwam ik net op tijd bij de gate. Tien seconden later kwam er een Brit naast mij staan, die ook de longen uit zijn lijf had gerend en paars was aangelopen. Het was fijn om even samen te kunnen vloeken op die Thaise berichtgeving van de grondstewardessen. 

Borrelen

De vlucht naar Amsterdam was een fluitje van een cent. Ik zat naast een Nederlands stel, en in geen velden of wegen was een krijsend kind te bekennen. Zo zag ik het graag natuurlijk. En voor ik het wist stond het vliegtuig alweer aan de grond in Nederland. Het is gek dat je in twaalf uur alweer thuis bent na zo’n avontuur (bij mijn vorige reis was ik 31 uur lang onderweg naar huis). 

Loekie en Maartje stonden mij stralend op te wachten bij Arrivals. Het was heerlijk om ze weer te kunnen knuffelen en te zien. Na tien meter lopen zijn we bij het Grand Café neergestreken, zodat we even konden bijkletsen. Omdat het al avond was (ik landde om 18:30), konden we meteen aan de borrel. Binnen no-time stonden er een biertje en bitterballen voor mijn neus. Een perfecte start in Nederland, zeg ik je. Na anderhalf uur namen we afscheid van Maartje en bracht Loekie mij naar huis. Tot mijn grote verbazing had zij mijn koelkast al volgezet met ontbijt en ander lekkers! Zo ontzettend lief en attent. En ik hoefde niet meteen naar de Albert Heijn. Na een kop thee ging Loekie ook weer op huis aan, en toen zat ik alleen op mijn bank, na een immens avontuur van zeven weken. Het was voorbij, terug naar de realiteit… 

En mijn volgende blog is de laatste; met een slotwoord en terugblik. Tot dan!