Zon, zee, strand en Uno

Na zes weken als een idioot door Azië te zijn gereisd zijn de laatste tien dagen van mijn reis aangebroken. De laatste anderhalve week staat in het teken van zon, zee en strand! Een beetje bijkomen van het snelle reizen, zon op mijn bakkes en genieten van het ruisen van de zee. Dus op naar het zuiden van Thailand!

Op 2 januari sprong ik om 9 uur ’s ochtends in een taxi naar het domestic airport van Bangkok. Wessel was al eerder die ochtend vertrokken en daar had ik de avond ervoor al afscheid van genomen. De eigenaar van Tepbunthom hostel was superlief en stopte vlak voor ik de taxi instapte nog een klein ontbijtje toe, dat hij voor mij bij de 7/11 had gekocht; een sandwich en een pakje drinken. Echt, Thai zijn lieve mensen. Nog even zwaaien en daar ging ik. 

Oase van rust

De vlucht naar Krabi ging supervlot, al vonden sommige Chinezen de turbulentie wel een beetje spannend. Zal de zeewind wel zijn geweest. Op het vliegveld regelde ik een Grab-taxi (de Thaise Uber), die mij naar een dorpje naast Krabi bracht: Ao Nang. Het plaatsje Krabi zelf is namelijk niet zo mooi en niet zo spannend. Op aanraden van Wessel had ik een bedje gereserveerd in het Glur Hostel in Ao Nang. Na een half uur in de taxi kwam ik aan bij het hostel en het was een waar paradijsje: een heerlijke open gemeenschappelijke ruimte met hangmatten, een koffiecorner en daarom heen gebouwtjes met slaapvertrekken. In het midden was een heerlijke tuin met prachtige planten en er was ook een zwembad (zie video!). Hoewel Ao Nang zelf ook populair is onder toeristen, was dit hostel –iets verder van het strand en in een zijstraat - een oase van rust. Precies waar ik zin in had. Vanaf de straat keek je uit op de enorme rotsen waar Krabi en regio om bekend staan. 

Er waren nog weinig mensen in het hostel en ik heb lekker even gerelaxed op mijn bedje, in een prachtig spierwit slaapvertrek met blauw beddengoed. Later die dag heb ik in de gemeenschappelijke ruimte een poging gedaan tot instagrammen en bloggen, maar het internet was niet zo heel geweldig. Niet veel later kwamen er twee meiden aan die achter mij gingen zitten en die bleken Nederlands te spreken! Ze heetten Naomi (23) en Caroline (29) en ze kwamen uit Amsterdam en Leiden. Beiden waren helemaal gek van duiken en waren elkaar op eerdere reizen tegengekomen bij een duikcursus. Nu reisden ze ‘vrijblijvend samen’, waarbij ze alleen hun retourvlucht naar huis samen hadden geboekt. 

’s Avonds zouden we met z’n drietjes uiteten gaan, en ook haakte er nog een andere Anne uit Nederland aan. Naomi voelde zich niet fit en haakte al snel af. Met Caroline en Anne heb ik heel gezellig gegeten in een klein restaurantje aan de weg, met bamboe meubilair. Andere Anne had afgesproken met vrienden om in een villa te gaan verblijven, en die vrienden (Tim en andere naam vergeten) haakten ook halverwege de avond aan. Er kwam veel bier aan te pas, en veel sterke verhalen, en het werd behoorlijk laat. Maar hé, deze dag voelde voor het eerst als een echte vakantiedag. 

Lezen op het strand

Naomi en Caroline gingen de volgende dag duiken en ik had een dagje voor mezelf. Ik heb lekker uitgeslapen en ontbeten met andere mensen in het hostel. Er waren voornamelijk stellen, dus niet echt mensen om de dag mee te spenderen, maar samen ontbijten kon vaak wel. Ik raakte aan de praat met een gezellig stel uit Schotland, die ik in de dagen erna vaak even bij het starten van de dag tegenkwam. Rond het middaguur ben ik met een handdoekje, zonnebrand en een boek naar het strand gegaan. Leuk detail: op de eerste avond was er een Mexicaans meisje in mijn dorm, die vertelde dat ze de volgende dag weg zou gaan. Toen ik die avond laat terug kwam, lag er een Engels boek op mijn bed met een briefje: “Hey, I’m leaving this book here. In case you want to read it, it’s really good. Wish you the best, Maria del Mar (Mexican girl).” Zo lief en attent! Dit is ook wel een van de dingen die ik zo leuk vind aan backpacken; nieuwe mensen ontmoeten en onverwachte cadeautjes. 

Ao Nang bestaat vooral uit een lange weg vol toeristische kermis; van ordinaire restaurantjes, bars, resorts, massage- en nagelsalons tot veel winkeltjes met souvenirs en strandartikelen. Alles lijkt op elkaar en is niet echt de moeite waard. Opvallend verschil met het noorden is dat de mensen hier islamitisch zijn, dus er was wel een moskee en alle vrouwen dragen hoofddoeken (en shorts en T-shirts omdat het zo warm is, dat dan weer wel). Het plaatsje staat vooral bekend om het strand, waar het prima toeven is. Ook gaan er veel longtailboten naar nabijgelegen strandjes en eilandjes, waarvoor je bij het strand een kaartje kunt kopen. Vooral Railey Beach is een bekende trekpleister. Dat leek mij wel een fijn strand, maar ik had niet zo’n zin om in mijn eentje te gaan. Dus ik heb vooral even rondgelopen in Ao Nangh, beetje koffie gedronken en geluncht en ben ik daarna naar het gewone strand gegaan. 

In de middag was het zo bloedverziekend heet (38 graden in de zon is niet overdreven), dat je eigenlijk amper op het strand kon liggen en de zee bood ook weinig verkoeling. Ja sorry mensen, ik snap dat dit nogal verwend klinkt als je in Nederland naar buiten kijkt en het ziet regenen, maar het leven van een backpacker gaat nu eenmaal echt niet over rozen. Er was geen schaduw op het strand en ook geen parasols, dus ik ben eigenlijk om het half uur de zee ingesprongen om het vol te houden. En tussendoor las ik in mijn nieuwe boek. Het was verder zalig om in mijn eentje aan het strand te liggen; even geen prikkels en wennen aan dat je ‘even niks moet’. Ik keek uit op een heerlijke baai, met grote rotspartijen aan een kant. 

In de avond trof ik Naomi en Caroline weer en we gingen met zijn drietjes uiteten. Ik nam weer een heerlijke groene curry (deze reis ben ik spicy food een stuk meer gaan waarderen). Na het eten stond er ineens een Nederlandse gast aan onze tafel die zich voorstelde als Bart. Hij reisde ook alleen en verbleef ook in ons hostel. We nodigden hem uit om aan te haken. Met zijn vieren gingen we naar een bar iets verderop waar we met veel biertjes erbij het kaartspel Uno hebben gespeeld (zie video!). We hadden vooral veel pret om Naomi, die het totaal niet kon verkroppen dat ze telkens verloor en moedig door bleef spelen (het spel was van haar). Caroline won daarentegen met een pokerface tien van de veertien potjes. 

Apen en smoothies

De club van vier was goed bevallen en daarom besloten we de dag erop met z’n vieren naar Railey Beach te gaan. Bart had ’s ochtends nog gesport (hij is een fitboy) en rond 11 uur gingen we naar een koffietentje voor koffie en brunch. Daarna naar het strand, waar we op een longtailboat stapten. Dat Railey Beach was overigens wel iets te toeristisch naar mijn smaak, maar goed gezelschap is ook belangrijk. Bart vond het eigenlijk ook te toeristisch, maar Naomi en Caroline hadden niet zo’n zin om te verkassen dus we zijn daar gebleven. Natuurlijk was het niet voor niets zo populair, want het strandje was adembenemend mooi. Witgouden strand, blauwe zee, rotspartijen en palmbomen. Verder zaten er ook schattige aapjes in de bomen boven ons, van die zwarte met een soort ‘wit brilletje’. 

Die middag hebben we lekker gekletst en gechilled. Van lezen kwam het niet echt, maar het was wel gezellig. Naomi en ik hebben nog even smoothies gehaald voor ons allemaal (kost hier helemaal niks). Met Bart heb ik nog een stuk langs de baai gewandeld en foto’s gemaakt. In de avond gingen we weer uiteten bij het tentje met de bamboebankjes, maar ik merkte dat ik erg moe was dus ik ben snel na het eten afgehaakt. Bart ook. Naomi en Caroline hebben nog flink gestapt. Ik had inmiddels mijn verblijf al wel twee dagen verlengd, want ik had nog geen idee wat ik wilde doen hierna en de meiden en Bart bleven ook tot maandag. Keyrule: als je tijd hebt en er is leuk gezelschap, lekker blijven hangen. Voor het eerst in mijn reis vond ik een beetje ontspanning en rust, en dat is ook heel wat waard. 

Knopen doorhakken

De derde dag heb ik wel wat knopen doorgehakt over mijn nieuwe stap: de dag erna ging ik naar Ko Lanta! Een heerlijk eiland, waar massatoerisme niet echt aan de orde is. De meeste toeristen gaan naar Kho Phi Phi, een van de mooiste plekken van zuid-Thailand, maar ik had vooral behoefte aan rust en geen behoefte aan glimmende Russen met bierbuiken. Bij het Glur Hostel boekte ik daarom een busje en ferry naar Ko Lanta. Ik zou op dezelfde dag vertrekken als Bart, Naomi en Caroline (zij het op andere tijdstippen en naar andere bestemmingen). Mooie afsluiting van een paar zalige dagen. De laatste dag in Ao Nang wilde ik nog naar een afgelegen eilandje (Koh Poda), maar ik had uitgeslapen en was te laat voor de longtailboat. Maar het gewone strandje was eigenlijk ook prima. De laatste avond at ik met de meiden, zonder Bart. We hadden zin in pizza en vonden een lokaal tentje waar ik echt de lekkerste pizza van Thailand heb gegeten, met veel groente, kaas en een hele dunne korst. Laat werd het niet, want iedereen moest inpakken en vroeg in de ochtend op pad. 

Het was fijn om tot rust te komen in Ao Nang, maar nu ben ik klaar voor een nieuwe zonnige bestemming: Koh Lanta! Kom maar door met het Thaise eilandleven! En alvast de waarschuwing: er komt weer zon, zee, strand en meer van zulks. Maar ook iets met scooters en katten. 

En check nog even de twee nieuwe filmpjes bij video’s! 

KVVO: Al met al kijk ik terug op een paar heerlijke dagen in Ao Nang. Dankzij leuke mensen en een rustig hostel heb ik eindelijk wat ontspanning gevonden. Erg genoten van zon, zee en strand. Ik kijk uit naar de klapper van mijn reis; zes dagen naar Koh Lanta!