Onderweg naar Luang Prabang

Na de fanastische Gibbon Tree Experience was het tijd voor de volgende bestemming: Luang Prabang. Om daar te komen heb je twee opties: de bus of twee dagen op de slowboat. Omdat we nogal van experiences houden, kozen Elin, Viktor en ik voor de slowboat. En een hele ervaring, dat was het zeker. 

Om de ochtend van vertrek werden we om 8 uur opgehaald door een tuktuk, die ons naar de haven gebracht. Ik had erg slecht geslapen, want er sliep een vijftigjarige Duitser in mijn dorm en die snurkte als een grizzley beer. Desalniettemin zat ik nog vol adrenaline van de Gibbon Tree Experience en had ik zin in een nieuw avontuur. Het gezelschap van Elin en Viktor gaf mij veel energie. Van Little Hostel had ik een lunchbox met noodles en groenten meegekregen voor op de boot.

Ruimtegebrek

Bij de haven lag de boot al klaar. Het was een langwerpige, platte boot met vrolijke kleuren. Het oeverlandschap was prachtig; uitgesterkt en relatief onaangeroerd. We waren een van de eersten en het duurde nog zo’n anderhalf uur voor we gingen vertrekken. Last minute kwam er nog een hele sloot toeristen aan boord, die net de grens over was gestoken. Toen was er een probleem; er waren te weinig zitplaatsen. Het werd een amusant schouwspel. De stoelen waren eigenlijk oude achterbanken uit auto’s, die bij elkaar werden gehouden door een houten frame. Terwijl Amerikanen begonnen te roepen dat er een nieuwe boot nodig was, kwamen er mannetjes die alle bagage op het dak hesen (en over het dak naar de machinekamer brachten achterin) om meer ruimte te maken. Vanaf de wal kwamen er andere mannetjes met nieuwe autobankjes aan, die voorin de boot werden geparkeerd. Zo, opgelost. Een aantal toeristen had hier zichtbaar moeite mee en waren back-to-basic waarschijnlijk niet gewend. Gelukkig maar dat Elin, Viktor en ik er vroeg waren; wij hadden vooraan een plekje bemachtigd. Dat was sowieso een goede plek, want achterin zat de motor en die maakte behoorlijk veel herrie. We vertrokken een kwartier later dan gepland.

De eerste dag op de slowboat was een uitputtingsslag. We zaten met zeker 200 man op de boat, die langzaam de Mekong River afzakte. De autobankjes zaten niet erg comfortabel, en dan duurt een bootrit van 7 uuur erg lang. Ik had me erg verheugd op de bootreis, want het leek me van tevoren erg relaxed, maar mede door de slechte nacht was ik vooral aan het overleven. Door de motor en het gewieg van het water kon ik niet anders dan regelmatig in slaap vallen. Naast mij zat een oudere vrouw (local) met een klein meisje op schoot. Het meisje was erg onrustig, en trapte ook regelmatig op mijn bovenbenen. Aan het einde van de ochtend plaste ze in haar broek (en geen luier aan), waardoor de hele vloer nat werd. De oudere dame ruimde het niet op en glimlachte verontschuldigdend. De urine liep richting onze tassen.  Nog net op tijd konden Elin, Viktor en ik onze spullen in veiligheid brengen. Maar de lol was er wel een beetje vanaf (later konden we hier gelukkig wel om lachen en spraken we over ‘the Pie Incident’).

Wit bed in Pakbeng

Na dik 7 uur varen kwamen we aan in Pakbeng; een klein doorreisplaatsje. Op de boot hadden Viktor en Elin een double geboekt in een guesthouse en ik liet me overhalen om mee te gaan. Voor een tientje had ik mijn eigen kamer met badkamer, en kon ik me op een groot wit bed met knisperende lakens laten vallen. Het perfecte antwoord op een loodzware dag. ’s Avonds aten we bij een gezellig tentje vol met backpackers, waar we genoten van curry met groenten en een heerlijk biertje. Ook kwamen we het Italiaanse stel Atillo en Lucia uit Milaan tegen, die ook op de slowboat hadden gezeten en we nog kenden van de Gibbon Tree Experience. Het was erg gezellig met zijn vijven, ook maakten we in het restaurant kennis met de Amerikaanse Whitney, de Indiase Benjamin en de Franse Julien. Dat is wel het leuke van een tweedaagse bootreis; het schept meteen een band. We gingen vroeg naar bed.

De tweede dag brak aan en ik had een stuk beter geslapen. Na een drukke eerste dag met veel mensen op de boot was mijn ADD heel erg blij met een nacht in eigen kamer zonder prikkels. Ik voelde me beduidend beter en energieker, al keek ik wel een beetje op tegen een tweede dag afzien (tegen wie had ik ook alweer gezegd dat ik van afzien hield?). Bij de aankomst in de haven werden we op een andere boot gezet, waar wederom alle toeristen plaatsnamen en tevens veel locals aan boord gingen. Het was een bont gezelschap. We zaten als sardientjes in een blikje op de boot, met extra bankjes, veel bagage en locals met baby’s. Ook had iemand een doodshoofdaapje mee en zeulde een andere local met een kartonnen doos meteen puppy erin. Nog voor we vertrokken, pieste de aap de boot onder (‘Pie Incident #2’). 

Aan- en afmeren

Gelukkig kon ik de tweede dag een stuk meer genieten van de boottocht. Een goede nacht plus mentale voorbereiding op veel prikkels maakte een wereld van verschil. We hadden in Pakbeng croissants en stokbroodjes gezond als lunch geregeld (er is hier veel Franse invloed, ole!). Het uitzicht was adembenemend. De rivieroevers werden omgeven door hoge heuvels, met veel verschillende vegetatie en we zigzagden tussen de rotsblokken door. Er waren onderweg veel kleine dorpjes, hier en daar verscholen tussen de bomen op de heuvels. Om het half uur tot uur meerden we aan bij strandjes, waar mensen van en aan boord gingen. Regelmatig kwamen er kleine kindjes, honden en andere mensen het strand opgerend als de boot aanmeerde. Ik heb verbaasd gekeken naar de hoeveelheid bagage die locals meezeulden, van grote plastic tassen tot kinderen en boodschappen voor een week. Ook klommen ze moeiteloos op blote voeten of met teenslippers over scherpe rotsen. Verder kwamen er veel hoogzwangere vrouwen met baby’s in hun kielzog aan boord. Tijdens het varen heb ik vaak foto’s gemaakt, tevens schreef ik in mijn reisdagboekje en las ik in twee dagen een boek uit. Ook las ik in de Lonely Planet over de  heftige geschiedenis van de Mekong River. Aan het einde van de tweede dag heb ik nog even muziek geluisterd. Het was fijn om in het gezelschap van Elin en Viktor te zijn.   

Aan het einde van de dag kwamen we aan in Luang Prabang. Ik had hier erg naar uitgekeken. In de haven kochten we voor 20.000 kip een kaartje om met de tuktuk naar het centrum te gaan. We hadden nog geen slaapplaats. Bij een pleintje naast de night street market werden we gedropt. Elin en Viktor waren erg moe en zij pakten het eerste hotel wat ze zagen. Ik heb op Booking.com een hostel gezocht en ik kon er in vijf minuten heenlopen. Daar regelde ik een bedje voor de eerste nacht. Hoewel de beoordeling van City Central Hostel op de app hoog was, vond ik het bijzonder tegenvallen. Het was lang niet zo schoon en gezellig als de foto’s je deden geloven. Ook vond ik de mensen medium gezellig. Gelukkig kwam ik later wel Whitney, Benjamin en Julien tegen, die ook in het hostel zaten. 

Voetbal kijken

Een paar uur later haakte ik weer aan bij Elin en Viktor voor een biertje. Op de laatste avond in Huay Xai was ik tot mijn verbazing Meghan en Josh tegengekomen; het Britse stel dat ik nog kende van de weg met de 1000 bochten in Thailand. Ook zij zaten twee dagen met ons op de slowboat. De eerste avond in Luang Prabang hebben Elin, Viktor en ik samen met Meghan en Josh gegeten bij een local tentje dat Petit heette. Het was eigenlijk meer een schuur van golfplaat waar alleen locals zaten, maar het eten was prima en je kon je eigen gebrachte biertjes opdrinken bij het eten. We aten vis met kruiden en curry met rijst.

De twee stellen hadden nog niet echt kennis met elkaar gemaakt, maar het klikte bijzonder goed. We hebben erg gelachen. De sfeer werd zelfs nog beter toen er op de tv voetbal werd gekeken. Manchester United speelde tegen Everthon, en die laatste bleek de favoriete club van Viktor te zijn. De mensen van Petit waren echter voor Manchester, dus dat leverde een comische spanning op. Ik besloot voor de sfeer om Viktor te steunen, en schreeuwde regelmatig als fanatiekeling “Everthon! Everthon!” wat de mannelijke bediening echt hilarisch vond. Ook de vrouwen uit de keuken kwamen erbij zitten en men had veel schik om de toeristen die voor Everthon waren. Viktor en ik keken gepassioneerd naar de kunsten van ‘onze’ club. De mensen van Petit vonden het erg jammer dat we na de eerste helft aftaaiden wegens vermoeidheid, ze hadden erg gehoopt dat we nog langer bleven. We liepen terug naar ons hotel en hostel, maar ik regelde nog wel even een fijne slaapplek voor de volgende twee nachten. Ook Elin en Viktor boekten bij het Sa Sa Lao Hostel. Ik ging slapen met de gedachte dat we elkaar de volgende ochtend op de nieuwe slaapplek zouden zien en samen Luang Prabang onveilig zouden maken. En daarover later meer.

KVVO: vanuit Huay Xai reisde ik met Elin en Viktor in twee dagen naar Luang Prabang. Onderweg sliepen we een nachtje in Pakbeng. Het was een intensieve bootreis, maar het weerzien met oude bekenden maakte veel goed.